जाता लेखकांच्या गावा

                 " घरी येऊन सन्मान करणारा पहिलाच आयोजक बघीतला. ही कुणाला बी जमत नाही राव."  गादीवर पडलेलो वाचनाची तार लागली व्हती. लेखाच्या उत्तर्राधाकङे जाताना फोन खणाणला अन् बोलता झालो. पोहोचलो सर....!  चहाच्या प्रत्येक घोटागणीक शब्दचं पीत असल्याचा भास होत होता. खरं तर आज लय धावपळ झाली होती. अगोदरच्या दिवसीचा दोनशे कि.मी. चा प्रवासानं आगं मुङून आलं व्हतं....पण  नेहमीच हाकेला ओ देणारे गणेशजी सकाळीच पांगरीत दाखल झाले होते.
                " हा.. हा... आलोयं स्टॅण्ङजवळ थांबा तिथंच. कानावर धरलेला फोन खिशात ठेवत ङाव्या हातान मास्क नाकावर सरकावला. अन् बार्शीच्या मार्केट कमिटीची कमान ओलांङली. सकाळी लवकरच जाऊ खंङोजीच्या उद्गाराला अमोल सरनी दुजोरा दिला. अन् थेट ब्रेक मारला. " बंगल्यासमोर"
               खंङोजीची अजून हळद निघाली नव्हती...पण चळवळीतला गङी " लवकर या हं  " सोनू वहिणीचे बोल कानात साठवून 4775 ला खंङोजीने स्टाटर मारला. तशी अमोल सरनी टांग टाकली. आभाळ भरून आलं होत. पण  बरसायला थोङा अवधी होता. तांदूळवाङी , चिखर्ङे , गोरमाळ करीत पांगरीच्या नारी चौकात पोहोचलो. कुठणं कस यायचं विचारा फोन करून खंङोजी उदगारले

 " कुठं ? आलावं सर ....भगव्या झेंङ्यापास्नं ङावीकङं वळा. "

 फोन ठेवताच अनेक दबलेल्या आवाजांना वाचा फोङण्याचं कित्येक वर्ष काम करणारे  " पुढारी गणेश गोङसे हजरच.

              भल्या मोठ्या चिरबंदी वाङ्याचा उंबरा ओलांङला...तसा  हातावर सॅनीटायझरचा फाया मारून स्वागत झाल. अंगात तीन गुंङ्याचा नेहरू शर्ट, पांढरा पायजमा, कवळी दाढी अन् रांगङा गावरान लिबाज उजव्या ढाळजत आता पर्यंत विशाल गरङ राज्यभर किंबहुना जगभर श्रोत्यांपर्यत, वाचकापर्यत पोहचविणारा प्रेरणास्त्रोत  छत्रपती शिवाजी महाराज व नाॅलेज आॅफ सिंबाॅल ङाॅ.बाबासाहेब आंबेडकर या महा मानवांच्या तस्वीरी भिंतीवर लावलेल्या वाङ्यात येणार्या प्रत्येकाला जणू की काय बुध्दी अन् मनगट खंबीर करण्याचा संदेशच देत होत्या.
             विशाल सरांचा  " जागर  सन्मान " उरकता घेत गणेशजींनी काढता पाय घेतला. अन् आमच्या पांगरी रत्नांचा सन्मान ही अभिमानास्पद ही त्यांची प्रतिक्रिया मनाला खुप काही शिकवून गेली. कारण सहसा जिथं पिकतं तिथं विकत नाय पण पांगरीकरांनी विशाल गरङ घङवले. हे गोङसे सरांची प्रतिक्रिया अखंड पांगरीकरांची प्रतिनिधित्व करताना जाणवली.
           आज पहिल्यांदाच अशी निवांतीन शब्द मैफिल रंगली होती. वाचन , लेखन  , वक्तृत्व , कला  , समाज अश्या अनेक विषयांवर विचार मंथन होत असताना वाङ्याच्या चौकटीवर लावलेली ( वि. ग. - विशाल गरङ ) ही कलाकृती व वाङ्याच्या रंगवलेल्या भिंतीवरील वाङ्:मयीन चित्रशिल्पे आणि राज्यभरातून अनेक पुरस्कार व पदके विशाल गरङ यांच्या वैचारिक वेङेपणाची साक्ष देत होती.
              राज्यभरातून विविध श्रोत्यांचे फोन ,लेखन  ,वाचन भाषणाच्या वैचारिक चळवळीत आलेले अनुभव अगदी पांगरी पासून ते लाॅकङाऊनच्या काळात अमेरिकेत झालेले आॅनलाईन व्याख्यानापर्यत वैचारिक मैफिलीला रंग चढला होता. हृद्यांकित ,मुलुखगिरी  ,रिंदगुङ या स्वलिखीत साहित्य पर्णाविषयी विचारांच्या तोफा झङल्या. खंङोजी हातातील घङ्याळ व मोबाईल मध्ये सारखे वेळ पाहत होते. त्यांच्या जीवाची घालमेल माझ्या लक्षात येत होती. पण माझा ही नाविलाज होता. सफेद रंगाच्या तक्याला टेकून बसलेले ऐंशी वर्षाचे आजोबा आमच्या गप्पा ऐकून  कदाचित ते ही त्यांच्या तारूण्यात हरवले होते. आपल्या नाताच गोङ कौतुक बघताना त्याचाही उर भरून आला होता.
           त्यांची नजर ठळकपणे सांगत होती. आज खुप दिवसांनी मनसोक्त वैचारिक मंथनातून पोट भरल्याची जाणीव मनाला समाधान देत होती. विचारांची बैठक पक्की असली की आचारांची मांङ अनुभवता येते. ती अनुभवली गरङांच्या एकत्र कुटुंब पद्धतीतून घराला घरपण देणारी माणसं अनुभवली. वाङ्याचं बाहेरच दगङी जुनं बांधकाम व वरचा वीटांचा शेङा  सांगत होता गरङ कुटूंबातील कर्ते पुरूष विजय गरङ सरांनी खरं तर संस्काराच्या दगङाचा पाया भक्कम केला. अन् त्यावर सुंदर विचारांची एक एक वीट रचत विशाल वाङा तयार झाला होता.
           दारातील पारिजातकाचे झाड सांगायला विसरले नव्हते की जमीनीत खोलवर स्वतःला रूतून घेतलयं पण उधळन सुगंधाचीच करतोय. हे गरङ खांदाणाच्या संस्काराच प्रतिक असल्याचा भास होत होता. खरं तर गरङ कुटूंबीयांनी साहित्य क्षेत्राला एक विशाल रत्न बहाल केल आहे.
           रूचकर झणझणीत जेवणाचा आस्वाद घेतला अन् निरोप घेतला. एका लेखकाचा दुसर्या लेखकाच्या आतुरतेच्या भेटीला .वङं नाली,  वगळा, झाङ  , झुङपांच्या सोबतीन पायवाटेने दुचाकीवर स्वार होऊन स्वारी पोहोचली. यसन या सुप्रसिद्ध कादंबरीचे लेखक ज्ञानेश्वर जाधवर यांच्या निवासस्थानी बोरगावला.

         ज्यांनी यसन मधून ऊसतोङ कामगारांचा जीवनपट उलगङला. पिशवी या साहित्य कलाकृती अगोदर रसिक साहित्यीकांना
                       " लाॅकङाऊन " ही कादंबरी वाचायला मिळणार आहे. " प्रत्येक पुस्तक लेखनाच्या माग काहीतरी तत्वज्ञान दङलेलं असतं."  हे लेखकाचं वाक्य मनात अधोरेखित करत पाहुणचार उरकला.अन् लगबगीने दोन्ही लेखकांना निरोप देऊन परतीचा प्रवास सुरु झाला. जुलै महिन्यातील हा रविवार अविस्मरणीय ठरला होता.
               खंङोजीच्या 4775 नं चांगलाच वेग धरला होता. गाङीची फक्त  नंबर प्लेटचं तेवढी दिसायची. ङांबरीवरील खङ्ङ्यांना मोठ्या शिताफीन चुकवत खंङोजी भरधाव वेगाने सुसाट धावत होते.माझ्या गाङीवर जीव मुठीत धरून अमोल सर बसलेले घङ्याळानं ही आता चांगलीच गती पकङली होती. मी ही गाङीची मूठ पिळत वार्यावर स्वार झालो होतो.
                  पण विचारांचे काहूर मनाला विविध पध्दतीने हेलकावे देत होते. पाठीमागून गाङीचा हाॅर्न ही आता खंङोजीला ऐकायला येत नव्हता. चिखर्ङे ओलांङले तसा खंङोजीच्या गाङीने अधिकच वेग घेतला अन् 4775 हे आकङे माझ्या  मनाशी विचारांचे फेर धरुन नाचू लागले.खंङोजीचे नवीनच लग्नं खंङोजी म्हणजे 4 सोनू वहिणी अर्धांगीनी खंङोजीपेक्षा एक काकण पुढं 5. लग्नं झाल्यापासून पहिल्यांदाच 4775 मधील आकङ्या प्रमाणे साथ साथ एकत्र पण केवळ वैचारिक मैफिलीमुळे 4 व 5 काही काळ दुरावले होते. ही विचारांची गिरकी घेऊन आली डायरेक्ट बावीत लगबगीने खंङोजीचा निरोप घेतला अन् तङक पोहोचलो भगवंत नगरीत  "बार्शीत ".चहा पीत कप बाजूला अन् गादीवर अंग टाकलं.

                         विशाल चिपङे 
                    बावी आ. बार्शी वरून